Many times I sacrificed and dealt with the pain

Look into my eyes, you'll see a graveyard filled with dirt and defeat

Look into my eyes, you'll see the weight on my soul

Αντώνιος Τόνι Απόφις

ur. 6.11.1990r. w Chanii na Krecie.

Od najmłodszych lat wychowywał się w Londynie. 

W szpitalu pracuje jako stażysta na psychiatrii. Wieczorami, przed kolacją, prowadzi swój autorski program ćwiczeń, który włączył do swojej eksperymentalnej terapii dla pacjentów. 

Nigdy nie był wyjątkowym dzieckiem. Nie miał wyjątkowych umiejętności i raczej nie wyróżniał się z tłumu. Nie wyróżniał się, bo nie chciał. Nie mógł. Gdy miał zaledwie kilka lat, Ojciec zaczął powoli wprowadzać go w tajniki "rodzinnego biznesu", który ciągnął się od pokoleń. Początkowo nie wymagał od niego wiele - uczył go, jak dobrze podsłuchiwać, jak się skradać, jak śledzić ludzi, którzy go interesowali. Z czasem zaczął mu pokazywać, jak dokonywać drobnych kradzieży - zaczął od zagubionych turystów, by następnie, już wprawiony, mógł się skupić na wyznaczonych mu osobach. Dla niego to było jednak za mało. Gdy skończył szesnaście lat dostał swój własny pistolet, Colt 22, który zawsze mu się podobał. Otrzymał również pierwsze zlecenie, przy którym towarzyszył mu Ojciec. Ani przez moment się nie zawahał i pociągnął za spust. Trafił idealnie, między oczy. Pierwszy raz poczuł taką euforię, taką ekscytację, taką adrenalinę, od której się uzależnił i bez której nie wyobrażał już sobie życia. I tak to się zaczęło. Nie trwało jednak długo. Osiągnął w swoim fachu mistrzostwo, stał się poważany w swoim środowisku, ale gdy pewnego październikowego poranka stracił swojego najlepszego i jedynego przyjaciela, zaczął wszystko rujnować. Błyskawicznie. Nie potrafił się skoncentrować, nie potrafił spać, nie potrafił myśleć. Paprał każdą, nawet najprostszą sprawę. Z czasem zaczął pić zbyt dużo i zbyt dużo mówić, gdy odurzony alkoholem próbował dotrzeć do domu. W końcu stał się niewygodny. I choć było mu obojętne, co się z nim stanie, resztki silnej woli zmobilizowały go ucieczki. Wrócił do Grecji, gdzie zaczął studiować medycynę, próbując jakoś poukładać swoje życie w imię swojej starej przyjaźni. Po roku doszedł jednak do wniosku, że nie potrafi jedynie uczyć się nowych łacińskich terminów i spędzać godzin w laboratorium. Potrzebował praktyki, potrzebował czegoś, co mogłoby odciągnąć go od natrętnych myśli, które targały nim całymi dniami i z którymi nigdy nie potrafił sobie poradzić. Wybrał pierwsze lepsze miejsce na mapie. Przyjęli go. Jakimś cudem przyjęli go na staż. Do Londynu więcej nie wrócił. 

If I lay here 

If I just lay here 

Would you lie with me and just forget the world? 

Nie jest otwarty. Nie lubi opowiadać o sobie, tak naprawdę nigdy tego nie robi. Musi komuś cholernie zaufać i przywiązać się do niego, by być w stanie podzielić się z nim choć kilkoma, nic nieznaczącymi faktami ze swojego życia. Bywa gburowaty, cyniczny i ironiczny. Często nieprzyjemny, zwłaszcza, gdy ktoś próbuje ominąć jego "barierę bezpieczeństwa" i wkroczyć w jego prywatne sprawy. Lubi zrażać do siebie ludzi. Lubi się też nimi bawić. Porzucać, gdy zaczyna im na nim zależeć. Tak jest mu łatwiej. Nikt przecież nie musi znać o nim całej prawdy, nikt przecież nie musi wiedzieć, że być może, kryje w sobie jakiekolwiek głębsze uczucia. 

It's bugging me 

Grating me

And twisting me around

Ma 187cm wzrostu. Waży 88kg. Uzależniony jest od sportu, stąd jego masa. Nie robi tego jednak dla wyglądu. Zawsze był to dla niego sposób wyładowania negatywnych emocji. Lubi doprowadzać się do stanu wykończenia, gdzie każdy jego mięsień drży, serce łomocze w klatce piersiowej, a pot spływa mu do oczu. Wszystkie jego uczucia wtedy uciekają, a on wreszcie czuje się szczęśliwy. 

Nie dba o wygląd. Rzadko się goli. Zwykle tylko wtedy, gdy przestaje rozpoznawać samego siebie w lustrze. Włosów też nie czesze, tylko mierzwi je wilgotną dłonią. Jego oczy najczęściej nie wyrażają żadnych emocji. Ma jednak jedną obsesję - na punkcie zapachu. Zawsze używa tych samych perfum od Hugo Bossa, które w jakiś sposób tłumią zapach tytoniu. Pali ponad paczkę dziennie i nawet nie zdaje sobie sprawy, że często sięga po nowego papierosa, nim zdąży dopalić ten trzymany w ustach. 

I'm gonna tell you something you don't want to hear
I'm gonna show you where it's dark, but have no fear

Po skończonej pracy najczęściej siada przy starej maszynie do pisania i próbuje dopisać kolejny rozdział swojej miernej powieści, którą ciągnie już od kilku lat. Czasem wystuka jakiś list, który składa w samolot i rzuca przed siebie, stojąc na mości znajdującym się w mieście. Czasem po prostu otwiera butelkę z piwem i całą noc gra na swojej wiekowej gitarze, która liczy sobie już kilkanaście lat. Czasem włóczy się w środku nocy, oświetlany ulicznymi latarniami i sporadycznie zajrzy do jakiegoś z klubów, których kiedyś był stałym bywalcem i po raz kolejny straci nad sobą panowanie. Nigdy nie doprowadza się do stanu bezczynności, który w jego przypadku jest czysto destrukcyjny. 

Uczęszcza na zajęcia z krav maga. 

Kościół omija szerokim łukiem. 

Udaję radość, której we mnie nie ma, ukrywam smutek, żeby nie martwić tych, którzy mnie kochają i którzy się o mnie troszczą. Niedawno myślałem o samobójstwie. Nocą, przed zaśnięciem, odbywam ze sobą długie rozmowy, staram się odegnać złe myśli, bo byłaby to niewdzięczność wobec wszystkich, ucieczka, jeszcze jedna tragedia na tym i tak już pełnym nieszczęść świecie - Paulo Coelho

[ Pierwszy raz spróbowałem napisać kartę taką, jakie piszą wszyscy. I już wiem, że to nie dla mnie i z pewnością rano ulegnie modyfikacji. 

Szukam swoje miejsca w blogowej przestrzeni. Biorąc pod uwagę ostatnie wydarzenia - Szpital spadł mi jak z nieba, więc nie mogłem się powstrzymać. I jestem. ]