Wśród nich jesteście i Wy, powołani przez Jezusa Chrystusa

(List do Rzymian 1,6)

Lekarze. Próbują wmówić coś człowiekowi, udowodnić, że zawsze jest po ich myśli. Kłamcy więksi ode mnie, choć to podobno ja nie potrafię odróżnić prawdy, od ubzduranej w mojej głowie fikcji. Umarł, bo musiał. Nic się nie dało zrobić. Dokonaliśmy wszelkich starań, by utrzymać go przy życiu. A tak naprawdę spierdolili sprawę po całej linii. I gówno wiedzą o tym wszystkim.

PSEUDOLOGIA | MANIA | OSOBLIWOŚĆ NARCYSTYCZNA | PSYCHOZA

Lubisz bajeczki, psycholu? Chodź, opowiem ci jedną. Będzie o dziecku. Ni chłopcy, ni dziewczynce, po prostu dziwnym stworze. Wyobraź je sobie. Bój się go. Przecież jest kimś innym, kimś odmienny. Odmieńców się tępi. A teraz wyobraź sobie mnie, jako Boga. Oczywiście nim nie jestem, ale stoję gdzieś bardzo nieopodal. Jestem wybrańcem. Sam Bóg mnie wybrał po to, bym tępił na świecie to, co niedoskonałe. Ty jesteś niedoskonały, jesteś pomyłką tego świta. Tak, właśnie ty. Mówisz do osób, których nie ma. Szalejesz na punkcie bólu i krwi, wstydzisz się, nie rozmawiasz z ludźmi. Zabijasz tych normalnych, porządnych. którzy stanowią lepszą przyszłość dla tego kraju oraz świata. I myślisz, że ty jesteś godny, by żyć, skoro uważałeś, że oni nie mają do tego prawa?

"Tych zaś, których przeznaczył, tych też powołał, a których powołał - tych też usprawiedliwił, a których usprawiedliwił - tych też obdarzył chwałą. Cóż więc powiemy? Jeżeli Bóg z nami, któż przeciwko nam?"

Ale wróćmy do dziecka. Dziecko było i póki jeszcze małe, nikomu nie wadziło. A potem w modlitwie ukazał mi się Bóg i powiedział, że trzeba owe dziecko zniszczyć, bo takie jest moje powołanie. Trzeba je wyleczyć, a nic tak dobrze nie leczy, jak ból. Ból zmusi do wszystkiego, nakręci wariata właściwie. Bo kiedy masz ranę, wkładasz w nią palec i boli, a potem wyjmujesz i odczekasz kilka minut - przestaje przecież boleć, prawda? A wariata boli cały czas. Ciągle coś nie tak się kręci. Wariat jest niczym. Dziecko było topione, podpalane, ranione, rażone prądem. Dziecko lubiło się bawić, dziecko lubiło słonie. Dziecko było wyjątkowo naiwne. Wystarczyło okazać mu kilka minut ciepła, a potem zgadzało się dosłownie na wszystko. Naiwni ludzie nie mają prawa żyć. Naiwność niszczy społeczeństwo. I Bóg był dumny z tego co widział, mówił mi to każdego dnia przy modlitwie.

I nie wiem jak to się stało, że dziecko mi zabrano. Nie wiem jakim cudem ktoś się o nim dowiedział, chociaż obiecało, że o niczym nie powie. Dziecko nie kłamało i nie umiało łamać obietnic. Tak po prosto było wytresować dziecko, łatwiej od małego pieska.

Pewnego wieczoru do naszego domu wpadła policja. Skrępowała mnie kajdankami, dziecko zabrano. Jakiś czas później była rozprawa sądowa, gdzie mimo protestów moich, matki, a nawet dziecka, skazano mnie na piętnaście lat odsiadki, albo pobyt w szpitalu psychiatrycznym. Nie jestem chory, czynię tylko swoją powinność, więc oczywiste, że wybrałem więzienie. To była próba, przed którą postawił mnie Bóg. Dawał mi wiele okazji do wątpienia, ale ja po prostu wiedziałem, że diabeł się mną interesuje. Dlatego dziwnie patrzono na moją wielką wiarę, modlitwy, egzorcyzmy. 

Plugawe pasożyty, dzieci diabła.

Po jakimś czasie zabrali mnie na "badania", które okazały się być przeprowadzane u czubków. Dokładnie w tym samym miejscu, gdzie wsadzono dziecko. Tyle że go już tam nie było...

"Jezu Chryste, Synu Boga żywego, zmiłuj się nad tymi grzesznikami"

Dwunastego września dziewięćdziesiątego pierwszego roku dwudziestego wieku, w bardzo deszczowy poranek, matka nadała mi imię ALPHONSE. Była tylko prostą pracownicą spa, a mój ojciec całe tygodnie spędził poza domem, jako kierowca tira. Powodziło nam się jako tako, raz lepiej, raz gorzej. Po czterech latach urodziło się dziecko, na którym punkcie rodzice zupełnie zwariowali. Opowiadali tylko Dennis to i Dennis tamto, dopóki nie okazało się, że ja mam większy potencjał niż dziecko. Śpiewałem, dużo i pięknie, a po wielu rozmowach z koleżankami, matka zapisała mnie do dziecięcego chórku kościelnego. I tak zaczęła się moja przygoda z Panem Bogiem. Był ze mną cały czas, każdy dzień rozpoczynał się i kończył od modlitwy. Oczy miałem zawsze otwarte i dlatego widziałem znaki, których inni nie dostrzegali. Nie rozumieli, że Bóg jest jak wiatr: nie widać go, ale czyś doskonale, nawet delikatny powiew. Od zawsze wiedziałem, że przyszłości zostanę księdzem. A potem dostałem misję. I spełnię wolę mojego Pana, oczyszczę świat ze zła, dzięki mocom, którymi mnie obdarował.