33,5

Trzydzieści trzy i pół. Te cztery słowa opisują mnie najlepiej. Opisują całe moje życie: mój wygląd, mój charakter, moje plany i moje lęki. Jeśli tego nie rozumiesz - cóż, najwyraźniej twoje BMI jest w normie.

Zaczęło się nagle, jak w tysiącach innych przypadków. Nie ważyłam za dużo i nie potrzebowałam diety, ale czy to jedyny powód, dla którego się chudnie? Można schudnąć dla roli w filmie, z powodu zaburzeń psychicznych i z wielu innych przyczyn - ale to nieistotne. Liczą się fakty, a faktem jest, iż mama tuż po rozwodzie jakoś nagle przestała mnie lubić. Nie, nie oddaję się z rozmiłowaniem teorii, jakobym chudnąc próbowała zwrócić na siebie jej uwagę. To zdanie mojego wąsatego terapeuty. Dla mnie liczą się tylko fakty. Zamieszkałam z matką, a brat i siostra z tatą, i tu rodzi się pytanie: dlaczego? Najprawdopodobniej rodzice zgodnie uznali, że Abby i Mike nie są tak silni jak ja, że oni - w przeciwieństwie do mnie - nie wytrzymają codzienności z oziębłą kobietą. Tak więc zostałam wystawiona na próbę. Nie podołałam.

Byłam coraz bardziej samotna. Tydzień po ostatecznym orzeczeniu matka przestała przygotowywać nam wspólnego śniadania, jak to miała w zwyczaju. Dwa tygodnie później przyszedł czas na obiad. Po miesiącu w ogóle rzadkością było usłyszeć od niej choćby słowo, nie licząc tych paru zdań, które wypowiadała, aby wyrazić swoje niezadowolenie moją niezdarnością i bezużytecznością. W zasadzie wszystko musiałam robić sama: sprzątałam sama, robiłam zakupy sama, odnosiłam ciuchy do pralni sama, sama też płaciłam rachunki i spławiałam sąsiadów, bo matka albo spędzała cały dzień zamknięta w swoim gabinecie, albo gdzieś poza domem; właściwie dotąd nie wiem, co wtedy robiła i gdzie przebywała. No i jadłam sama. Kiedy zajęta całym domem przestałam radzić sobie z moim życiem, z pewnym zdziwieniem zauważyłam, że jest taka jedna rzecz, jeden aspekt, który mogę kontrolować - jedzenie. Podczas gdy oszukiwały mnie przyjaciółki, dla których nie miałam czasu, i mój własny umysł, dając mi złudną nadzieję, że po nieprzespanej nocy napiszę dobrze test, waga i lustro nigdy nie kłamały. Zjadłam o jedną kromkę chleba za dużo - ważyłam dwie dziesiąte kilograma więcej, niż poprzedniego dnia. Nie jadłam nic przez trzy dni - lustro mówiło, że brzuch jest bardziej płaski niż trzy dni temu. Gdy mama pierwszy raz powiedziała mi, że schudłam, zaczęłam wierzyć, że tylko bycie chudą jest cokolwiek warte. I tak powoli zaczęłam się zatracać.

Dziś już nie wiem, kim jestem. Wszystko, co było przedtem - imprezy, pływanie, pisanie wierszy - zniknęło gdzieś w otchłani kalorii, kilogramów i godzin ćwiczeń. Przestałam wychodzić na zabawy, bo tam czyhało jedzenie, którego w żadnym razie nie mogłam tknąć. Wyleciałam z kadry pływackiej, bo bywały dni, kiedy nie miałam siły utrzymać się na powierzchni. Nie potrafię napisać jednego wersu, bo mój umysł przepełniają myśli o tłuszczu i posiłkach, które będę musiała zjeść. Mimo to jeszcze się nie poddałam, jeszcze nie teraz. Chcę zacząć na nowo, choć głos z tyłu mojej głowy mówi, że nie powinnam. Zatykam uszy i nie słucham głosu. Zaczynam na nowo, a początek jest tutaj - w szpitalu psychiatrycznym w Nottingham.

Trzydzieści trzy i pół. Te cztery słowa opisują mnie najlepiej. Opisują całe moje życie: mój wygląd, mój charakter, moje plany i moje lęki. Trzydzieści trzy i pół: wychudzona, chorowita, uparta, wytrwała, nie znająca umiaru, wciąż pragnąca chudości i przerażona śmiercią.

imię: Jane

nazwisko: Blythe

płeć: kobieta

pochodzenie: Norwich, Wielka Brytania

data urodzenia: 21 czerwca 1995 roku

pokój: (?)

diagnoza: anoreksja

waga: 73,9 lbs (33,5 kg)

wzrost: 5'5'' (165 cm)

[Dzień dobry. Na blogu psychiatrycznym chyba pierwszy raz. Mam nadzieję, że się nie boicie i skusicie na wątek.]