I cóż po wariackich papierach. Szaleńcy ich nie uznają.

Mężczyzna w białym kitlu wszedł do swojego gabinetu, ze zmarszczonym czołem przeglądając jakieś notatki i dokumenty. Zasiadł spokojnie za dużym i kosztownym biurkiem, po czym ułożył na nim łokcie i oparł głowę na dłoniach.

- Witaj, Saorise. Co masz mi dzisiaj do powiedzenia? – spytał, chrapliwym i niezbyt przyjemnym dla ucha głosem, próbując uśmiechnąć się do siedzącej naprzeciwko niego brunetki. Nastolatka, wzrostem nie przekraczająca metra sześćdziesięciu a wagą plasująca się zapewne gdzieś w okolicach pięćdziesięciu kilogramów, była jego pacjentką od ukończenia jedenastego roku życia, czyli około siedmiu lat. I od tych około siedmiu lat zdawała się być też jego najgorszą zmorą, która za każdym razem, gdy się spotykali, wypowiadała do niego góra trzy słowa, ale całe milczenie nadrabiała rzucanymi mu spojrzeniami przerażających wręcz oczu. Puste jak u lalki miały kolor, którego Jason Maccott, lekarz psychiatrii z czterdziestoletnim doświadczeniem, nie spotkał nigdy wcześniej ani nigdy później. Dziewczyna nie miała oczu niebieskich, granatowych, zielonych, brązowych, piwnych, czy jakichkolwiek w kolorze zbliżonym do występujących u osobników rasy homo sapiens. Jej oczy były po prostu białe – jak czysta kartka papieru, płatki stokrotki czy dzwonki konwalii.

Sza­leniec to człowiek, który nie zmieniając spo­sobów ocze­kuje od­mien­nych rezultatów.

Saorise jakoś nigdy nie miała niczego ważnego, co mogłaby powiedzieć swojemu lekarzowi, a gadki o rzeczach błahych nie uznawała. Z resztą, z kim miałaby rozmawiać w psychiatryka? Wszelkich ludzi w kitlach omijała szerokim łukiem, inni zniechęcali się jej lakonicznymi i zagadkowymi odpowiedziami, a ona swojego zachowania zmieniać nie zamierzała. Nigdy nie miała w zwyczaju udawać i teraz też nie będzie tego robiła. Była szalona, to prawda. Ale nie była kłamcą, należała do osób szczerych i bezpośrednich, nawet jeśli to oznaczało, że otoczenie się od niej odsunie, bo brunetka sądzi, że potrafi widzieć duchy i demony.

Lekarze mówią, że to zwykłe omamy, choć nie wiedzą,  co mogło je wywołać. Mieszkańcy Szpitala nie interesują się nią zbytnio, jest przecież jedynie jedną z wielu. Zwykłych ludzi z kolei nastolatka przeraża. Ma demoniczne oczy, więc faktycznie może być „opętana”. Zapewne jedynie jakaś czarownica, wiedźma czy inna cholera potrafiłaby stwierdzić, jak jest naprawdę. Cóż, jak na moje oko czasy inkwizycji dały im popalić i od średniowiecza żadna się nie ujawniła w pobliżu Nottingham, więc nie ma osoby, która pomogłaby Saorise. A poza tym coś czuję, że gdyby jakakolwiek czarownica teraz postanowiła wyjawić światu swój mały sekrecik, ją również zamknęliby w tym przytułku dla obłąkańców.

Z drugiej strony, takiej łatwiej byłoby stąd uciec.

Na­leżenie do mniej­szości, na­wet jed­nooso­bowej, nie czy­ni ni­kogo sza­leńcem. Is­tnieje praw­da i is­tnieje fałsz, lecz dopóki ktoś upiera się przy praw­dzie, na­wet wbrew całemu światu, po­zos­ta­je nor­malny. Nor­malność nie jest kwestią statystyki.

SAORISE LUANNE WYATT

Ur. 26.07.1994 w Londynie

Omamy słuchowo-wzrokowe

[Na zdjęciach Ksenia Solo, cytaty pochodzą z różnych źródeł i są to te teksty pisane kursywą oraz ten w tytule. Oczywiście, nie mam do nich żadnych praw autorskich i nawet nie wiem, czyja to twórczość, więc, ten tego, proszę mnie po żadnych sądach nie ciągać ;3

Karta wyszła, jaka wyszła, nie jest to mój najlepszy twór. Ale zapraszam do wątków z panną Wyatt ;]