the phantom agony

THE PHANTOM AGONY

I can't see you, I can't hear you

Do you still exist?

Kathy, gdzie Ty jesteś, dlaczego nagle zniknęłaś? Znikasz i wracasz.

I can't feel you, I can't touch you,

Do you exist?

Kathy, czy Ty na prawdę istniejesz? Czy ja tylko tak sobie wmawiam, bo chcę by to było prawdą?

I can't taste you, I can't think of you,

Do we exist at all? 

A skoro Ty nie istniejesz, to może ja też nie? Jesteś taka realna, nie mogę Cię dotknąć, ale nie wyglądasz jak zjawa. Może ja też umarłam, może dlatego jestem otoczona przez biel?

The future doesn't pass

Ant the past won't overtake the present

All the remains is a an obsolete illusion

Wtedy nie znajdę się w objęciach przyszłości i normy, i zapomnę o tym co się stało. Ale ja jednak istnieję i dalej włada mną przeszłość. Ty jesteś iluzją, reszta też. Wszystko co widzę nie istnieje dla świata, jestem jedyną prawdziwą osobą w gronie otaczających mnie postaci.

We are afraid of all the things that could not be 
A phantom agony 

Krzyczę. Nie wiem co się dzieje. Nie wiem skąd takie myśli, myśli o tym, że jednak nie jestem normalna. Że Oni na prawdę nie istnieją, że są potworami. Wariatka pozostanie wariatką. Tym razem wariatką wątpiącą nawet w siebie. Kolejny krzyk. Boję się. Dni przychodzą i odchodzą, Liczby się zmieniają, a Ty jesteś, Kathy. Ty jesteś cały czas. Dlaczego Ty nie odchodzisz? Może dlatego, że ja w Ciebie wierzę, dużo bardziej niż w resztę?

Do we dream at night 
Or do we share the same old fantasy? 

I am a silhouette of the persen wandering in my dreams 

Może to co ja widzę jest tylko moim pragnieniem? Pragnieniem śmierci, bo bez Ciebie nic nie ma sensu. Byłaś dla mnie siostrą, oparciem, miłością. Nawet w snach byłyśmy razem. Teraz cały czas mi towarzyszysz, jednak w inny sposób. Jesteś i nic nie mówisz. Jesteś starą fantazją. Jesteś dla mnie trucizną, a Oni nigdy nie trzymaliby w domu tej trucizny. Oni chcą mi wmówić, że Ciebie nie ma, i wiesz co, Kathy? Udaje się im. Zaczynam wątpić w to, że istniejesz, ale wierzę że jesteś. To takie skomplikowane.

Tears of unprecedented beauty 
Reveal the truth of existence 

We’re all sadists 

Mówiłaś, że jestem piękna, i że chciałabyś wyglądać tak jak ja. A ja protestowałam, mówiłam że Ty też jesteś śliczna, pamiętasz? Ja pamiętam, jak wtedy robiłam Ci warkocza, z Twoich pięknych rudych włosów. Potem sama sobie chciałam zafarbowałać na taki kolor, ale nic z tego nie wyszło, pamiętasz? Pamiętasz? Czy Ty w ogóle tam jesteś?! Czemu nigdy nic nie mówisz?! Dni mówią więcej, nawet jeśli chcą mej śmierci! Rzucam tym co mam pod ręką, ale przechodzi to przez Ciebie jak przez mgłę.
Do you still exist?

The age-old development of consciousness 
Drives us away from the essence of life 

We meditate too much, 

so that our instincts will fade away 

They fade away 

Coraz więcej o Tobie myślę. I to nie wspominam, po prostu myślę. Kathy, Kathy, nie wiem co robić. Nie wiem czy wierzyć, bo Ty chyba na prawdę nie istniejesz, Oni mają rację.

Kiedyś same mogłyśmy kupić sobie psa. Pamiętasz, jak chciałyśmy takiego małego pieska, Kathy? Teraz nie mogę nic sama zrobić, nic.Odpowiedz, proszę!
Chcę zapłakać, ale nie potrafię, łzy stają mi w gardle. Może się nimi uduszę.
Kathy, tak bardzo Cię teraz potrzebuję. Przytuliłabyś mnie i powiedziała, że wszystko będzie dobrze. Nawet jeśli obie doskonale wiemy, że nie będzie. A ja nawet bym się uśmiechnęła.
Ale tego nie zrobię. Rzucam się na ziemię, uderzam ciałem w ścianę. Chcę wybiec na dach, i się z niego rzucić.Tego też nie zrobię, jestem zamknięta w białej pułapce smutku i bólu.

What’s the point of life 
And what’s the meaning if we all die in the end? 

Does it make sense to learn or do we forget everything? 

W końcu wszyscy umierają. Żyjemy by umrzeć, to jest jedyna słuszna prawda. Inna zależy od człowieka, czy wierzy czy nie. Ja wierzę tylko w to, i w Ciebie, Kathy. Tylko dlatego wciąż mówię, i liczę na odpowiedź.
A może Ty po prostu wszystko zapomniałaś wraz ze śmiercią? Odeszło i Twoje ciało, a z duszy znikły wszystkie wspomnienia, dlatego nie mówisz? Już tak długo czwartek, a Jego jeszcze nie ma. Może w ten sposób przekonuje mnie do śmierci, wszechobecnym milczeniem? Tak cicho. Podnoszę wzrok i widzę duże, brązowe oczy Kathy. Pochyla się nade mną. Kathy, czy to na prawdę Ty, odpowiedz! Dalej cisza. Zamykam oczy, w których widać było nie mocny błękit, a ból.

Tears of unprecedented beauty 
Reveal the truth of existence 

We’re all pessimists 

Czy jestem pesymistą? Nie, chyba realistką. W końcu to co tu się dzieje to prawdziwy świat, nie czarny scenariusz napisany przeze mnie. Może i on jest, ale stworzony przez Nich. Przez władców mojego życia, przez Nich, którzy zesłali na mnie tyle bólu.
Strzępy świata, który pozostał piękny i nienaruszony, zawierają odpowiedzi. Trzeba tylko potrafić je dojrzeć. Zobaczyć je w gwiazdach, wodospadach, rzekach i górach. Nie wiem czy ktokolwiek to potrafi, chyba że jest martwy...prawda, Kathy? Ty to na pewno widzisz, więc musisz coś pamiętać. Tak, Ty po prostu nie chcesz mówić! Tak jak ja, ja głównie myślę, a jak mówię to tylko do tych, którzy istnieją tylko w mym umyśle. Oni są ważniejsi, bo nie odejdą tak łatwo. Gdy zechcę to ich przywołam.

Teach me how to see and free the disbelief in me
What we get is what we see, the Phantom Agony 

Skoro widzę to co chcę widzieć, to może zobaczę jeszcze kogoś,, kto jest dla mnie ważny? Może zobaczę ojca? Ojcze, pojaw się!
Nie ma nikogo nowego.
Dalej jestem sama, jedynie z milczącą Kathy.
Niech mi ktoś pokaże jak przestać wierzyć! Wiara mnie niszczy.
Chcę umrzeć. Znowu i znowu. Próbuję, ale to się nie udaje. Chyba że już jestem martwa, tak jak Kathy zniknęłam z tego świata, ale przybyłam z powrotem, z innego. Może dlatego wszędzie jest biel?

A te spiritus noster devoratur et nostra anima capitur

To kąsa moją duszę, sprawia że jest jej coraz mniej. Rozbija ją na coraz mniejsze kawałeczki, i czeka aż nie będzie mogła się złączyć. Wtedy umrę, i dołączę do Ciebie, Kathy.

The lucidity of my mind has been revealde in new dreams
I am able to travel where my heart goes 

In search of self-realisation

Minęło tyle czasu, a ja wierzę. Dalej. Nauczyłam się żyć, i wiem co chcę widzieć. Potrafię odwołać niechciane obrazy, ale zazwyczaj tego nie robię. Są moimi jedynymi prawdziwymi towarzyszami, wciąż w tej bieli.
Wiem gdzie zmierza me serce, do Ciebie, Kathy. Do Ciebie, czyli w stronę zagłady. Gdy skończy się życie mojego serca, skończy się podróż do celu, będę wtedy z Tobą na zawsze. Szkoda, że nie umiem umrzeć. Może to jeszcze nie ten czas.
A może jednak, może gdy to zrozumiałam to stanie się to prawdą?
Wybiegam z pokoju, kieruje się ku dobrze znanym schodkom. Wychodzę przez drzwi, które otwieram trzęsącymi się rękami. Kładę przed nimi kartkę, nawet jeśli nikt jej nie zobaczy, bo wiatr ją zwieje. Dotrze do adresatki, bo adresatka nie żyje. Oddycham czystym powietrzem, w końcu nie ma tu bieli. Wiem, że to mogą być ostatnie oddechy w całym moim życiu. Niebo jest pięknie granatowe, błyska kilka gwiazd. Jakie one piękne.

This is the way to escape from our agitation
And develop ourselves 

Use your illusion and enter my dream...

Moja iluzja mi pomaga, bo wierzę w to, że tym razem robię dobrze. Staję na krawędzi. Zaczynam się kręcić i tańczyć w rytm agonii upiora, w rytm pięknej pieśni, która dalej rozbrzmiewa w mych uszach. Zawitaj w moim śnie, w moim marzeniu jeszcze jeden raz, ostatni...

Skaczę z Tobą przed oczami. Chyba słyszę krzyk.

Pędzę ku Tobie z wiatrem, Kathy...



[Powyższe opowiadanie zostało zgłoszone do konkursu na http://grupowo.blogspot.com 
Ciąg dalszy nastąpi.]