'There's an old voice in my head that's holding me back'

Znowu były.

Chciały się bawić.
W to samo.
Nie rozumiem ich.

Jednak zgadzam się. Raz, dwa, trzy…pukam. Odwracam się. Pochowały się spryciule.  Robię krok do przodu, rozglądam się po pokoju. Słyszę jak szepczą za szafą, że jestem głupia, bo ich nie widzę. Skąd mogą to wiedzieć. Nie znają mnie. Ja się tylko z nimi bawię, bo żadne z nich nie chce szukać.

Widzę dziecko. Siedzi na łóżku. Macha nogami, jakby w ogóle nie brało udziału w zabawie. Chcę do niego podejść jednak podkurcza kolana pod brodę. Boi się? Zresztą co mnie to obchodzi? One zawsze czegoś się boją, ryczą, wrzeszczą. Myślą, że potwory siedzą im pod łóżkiem. Są żałośni. Nienawidzę dzieci. 

- Nie bój się. – Mówię, choć tak naprawdę nie wiem skąd we mnie ta matczyności.  Przesuwa się pod ścianę. Chyba wyczuwa, że coś jest nie tak. – Nie zrobię tobie nic. – Przynajmniej do momentu, kiedy nie zaczniesz płakać. – Chodź. Pomożesz mi szukać twoich kolegów. – Im szybciej skończy się ta gierka, tym lepiej będzie dla wszystkich.

Odwracam się, bo słyszę dźwięk upadającego naszyjnika. Leży pod moimi nogami. Poznaję go. Należał do mojej matki. Tylko skąd one go miały? Może mama ich znała i dlatego tak mało czasu nam poświęcała?

Wolała zająć się sierotami niż własnymi dziećmi. Wiedziałam, że jest psychiczna.  Na szczęście umarła. Fabian, ten idiota, też.  Nienawidziłam go. Gdzieś w głębi serca liczyłam, że to on zabił tych ludzi.

Po pomieszczeniu rozległ się radosny krzyk. Właściwie skąd one miały w sobie tę radość? Nikt ich nie znał.

- Przegrałam? Jak to przegrałam? – spojrzała się na dzieciaki, które ją otoczyły. Jak mogła przegrać skoro gra dopiero co się rozpoczęła. – Jak to wszystkie się zaklepałyście? Kiedy? – Usiadła na łóżku. Wsłuchiwała się w ich szepty jak zahipnotyzowana. – Nie opowiem wam bajki. Idźcie sobie.  – Okryła się kołdrą. Miała nadzieję, że sobie poszli.

Jednej rzeczy nie rozumiała. Dlaczego musiała bawić się z dziećmi? Przecież było tyle przyjemniejszych stworzeń. Węże, pająki, robactwo?  Wszystko tylko nie dzieci.

Zasnęła. Nie śniło jej się nic. Nigdy jej się nic nie śni. Widocznie to jest jakiś początek choroby psychicznej. Przecież coś musi się zaczynać od braku snów. Oby to nie było nic poważnego. Psychiatryk to nie miejsce dla niej.

Poza tym bierze leki na nerwicę. Może to przez to. Wysysają z nią całą wyobraźnię. Zamykają w kolorowych flakonikach. Następnie topią je w wodzie. Probówkę wymywają i mają na kolejnego delikwenta. Kolejne sny więżą, pozbawiając ludzi marzeń, nadziei. To jest jeszcze gorsze niż kanibalstwo.

Rano miała znowu wstać. Iść do tych dziwnych, w jej przekonaniu ludzi. Przebywać z nimi. Denerwować się na nich. Rozmawiać o wszystkim, tylko nie o ich przypadłościach? Bo co? Trzeba było ich uświadamiać, że mają nierówno pod sufitem, a nie głaskać po główce i mówić, że tak dobrze robią.

Tak wszyscy robili.

Nawet ten chłopak co ją odwiedzał. Zresztą...dawno z nim nie rozmawiała. Być może ją porzucił. a tak cudownie się z nim czuła.  Głupia, pomyślała nawet, że może spędzić z nim całe życie. Nie powiedziała mu tego, bo się wstydziła.

A co jeśli on znał jej myśli? Co jeśli wiedział, co sobie wyobraża jak kładzie się do łóżka? Jak przytula się do poduszki? Pewnie dlatego odszedł. a obiecał, że wróci. Nie mówił kiedy. Mówił, że wróci.

Wniosek nasuwa się jeden. w szpitalu psychiatrycznym, w którym na nieszczęście odbywa swoje praktyki, wszyscy są nienormalni.

Oprócz niej. Ona to okaz zdrowia psychicznego.

Nie to co jej rodzina, nie to co ten budynek…

Musiałam w czymś rozładować swoją wenę. A, że padło na to, że znowu nie jest idealnie...

Gratuluję każdemu, kto przez to przebrnął. Musi mieć mocne nerwy. 

Tytuł to fragment piosenki Litte Talks

Teraz można się śmiać.