sad but true

Czy ktoś z was uzależnił się kiedyś od swojego hobby? Nie, pytam poważnie. Czy ktoś z was kiedyś tak cholernie pragnął robić to co kocha, że zabijał, zostawiał tych którzy byli dla niego bliscy. Czy można się uzależnić od tańca, malarstwa, od jazdy konnej czy czytania książek? Na te wszystkie pytania, bądź nieco inaczej skonstruowane postanowiła odpowiedzieć Demedline. Zupełnie normalna nastolatka która od dziecka wychowywała się w Seattle, wielkie miasto, wielkie możliwości, łatwa dostępność wszystkiego co mogłoby pomóc jej w odpowiedzi na te właśnie pytania. Nie było to jakoś specjalnie trudne. Od dziecka była pod opieką matki, ojciec zostawił ją gdy była jeszcze niemowlęciem. Właściwie je. Matka Demedline płakała długo, lecz zapomniała po jakimś czasie, podobnie do Demki. Nie żałowała nigdy tego. Matka pracowała prawie przez cały czas, więc nie  miała czasu by kontrolować dziewczynę. Zawsze gdzieś wyjeżdżała, więc nastolatka się nudziła, bardzo nudziła. Było tak póki nie osiągnęła 13 roku życia. Wtedy weszła do gry. Mając na myśli grę nie mówię o czymś wesołym, nie mówię o odprężeniu czy coś. Osoba w takim wieku wychowana w takich warunkach nie potrafi sobie logicznie wszystkiego poskładać i wyciągnąć konsekwencji. Zamknięta w swoim pokoju analizowała wszystkie sprawy, odcinała się od wszystkich i dalej myślała. Czy jest sens opisywać to, co działo się dzień w dzień? No, prócz siedzenia w swoim pokoju który niedługo potem został cały zapisany najróżniejszymi cytatami, tekstami piosenek. Ale cóż. O tym później.Dziewczynę można było zobaczyć z papierosem na klatce schodowej bądź przed blokiem ,w którym mieszkała. Smutek ściskał serce gdy widział to dziecko, które zawsze pierdoliło to, co mówili inni. Innych już wtedy nie było no, chyba że matka która jej gotowała i prała ubrania i przemiła sklepikarka z osiedlowego. To byli jedyni z którymi kontaktowała się Demka. Zjadała wręcz ludzi wzrokiem, gdy ktoś przypadkowo potrącił ją w autobusie bądź zderzył się z nią na szkolnych korytarzach. Tam była już kompletnie niewidoczna. A w tłum się wcale nie wtapiała. Zawsze nosiła jakieś takie bardziej wyzywające ubrania, zawsze starała się wyróżniać z szarego tłumu, szarej masy - tak ich nazywała. Cóż, młoda była od zawsze bardzo wulgarnym dzieckiem, kiedy coś jej nie pasowało potrafiła kogoś zwyzywać od najgorszych szmat, kurw i czego tam jeszcze. To były jedyne słowa które wypadały z jej ust skierowane do rówieśników. Przyjaciół nigdy nie miała. Przynajmniej takich realnych.Uwielbiała bowiem się naćpać i tonąć w swoim pokoju w słodkich szeptach wymyślonych przez nią stworzeń, ludzi, traktowała ich jak przyjaciół, delikatnie gładziła ich gładkie policzki i patrzyła głęboko w oczy, tak jakby chciała zobaczyć ich duszę. A tak naprawdę patrzyła w swój głąb. Nigdy nie była płytka. O ile można to tak nazwać. Potrafiła rozmawiać jednak tylko ze swoimi zmyślonymi przyjaciółmi, opowiadała im wszystko co zdarzyło jej się podczas dnia, każdy fragment.Gdy miała 15 lat jej stan zdrowia nieco się pogorszył, jednak nie tak bardzo jak jej stan psychiczny. Depresja była czymś co ją niemalże wgniotło w ziemię. To był największy koszmar w jej życiu. Czuła, że umiera, czuła, że to zabiera jej przyjaciół, więc wciąż pogłębiała swój nałóg- ćpanie. To właściwie dziwne, skąd takie dziecko miałoby mieć pieniądze na tak drogie wydatki. Hah, co mogła zrobić innego, czym można by było posolić tę pierdoloną opowieść o księżniczce na którą nie pasowała żadna korona? Czym spierdolić tę historię, co zrobić aby była pełna krwi ,przemocy, gwałtów i koszmarów sennych. Rosalie. To imię mówi samo za siebie, albo raczej przypomina. Rosalie przypominała o sobie zawszę gdy brakowało pieniędzy. Rosalie była kimś kto ratował ją z opresji i wciąż pozostawał cząstką samej Demki, bo nie mogłaby być to zdrowa, żywa osoba, po prostu nie ma na to sposobu.Okej, przydadzą się wyjaśnienia. To imię nadał jej pewien nieznajomy mężczyzna z którym wówczas młoda Demedline sypiała. Miała z tego pieniądze, i wiecie co? Kochała go. Mimo iż był od niej starszy o tak dużo. Był dorosły, miał pracę, auto i mieszkanie. I zawsze chciał zabrać młodą do Rzymu. I mówił jej, kłamał , że będą na zawsze razem, będą kiedyś szczęśliwi i kupią duże mieszkanie i psa. Nazwą go Coralie. Nie wiedzieli czemu. Cóż, nie był to jakiś ideał, raczej taki typowy dupek który bawi się kobietami i zatrzymał się przy nastoletniej dziewczynie, bo wydawała się słodka i niewinna. A jej imienia nie chciało mu się wypowiadać, więc wołał na nią Rosalie, Rosa, Rossie, Rose. Od tamtego czasu dziewczyna zawsze się tak przedstawiała kiedy była mowa o dragach, żyletkach, glanach, grunge, papierosach i wszelkich innych takich. Bo to stało się życiem małej kobiety. I zawsze mówiła, każdemu kto do niej zagadał, zapytał za ile kupiła glany, gdzie, dlaczego ma podarty T-shirt." Trzymaj się z daleka od grunge i autodestrukcyjnych nałogów. "Ona sama nigdy nie praktykowała tej zasady. No, nie dziwie się, zmieniła się na kogoś nie do poznania. Chodziła za rękę ze swym starszym kochankiem, brała z dnia na dzień i wtedy odkryła swoje hobby. Zaczęła tańczyć. Stało się to wszystkim co naprawdę posiadała i nie odpływało po 6 godzinach, nie truło jej od środka i nie ucierpiała na zdrowiu. No, to nie to co dragi. Panienka Xu nienawidziła przestawać tańczyć, wchodziła w trans gdy to robiła, było to dla niej tlenem, pozwalało wyładować negatywne emocję i wszystko inne co oczywiście jest złe.Kochała tańczyć ponad życie. Nie jadła, nie piła, wreszcie jechała na samych narkotykach. Wyniszczyło to dziewczynę. Stała się duchem, wrakiem człowieka, kimś komu już nie można pomóc. To było przerażające. 

Aż wysłali ją tutaj. Bajka małej księżniczki się kończy, a prawdopodobnie zacznie horror. 

Samookaleczenia, narkomania, głęboka depresja, bezsenność, fobia społeczna. Demedline nigdy się do niczego nie przyznała. 

powiązania <> prywatny monolog 


od autorki
no siema. moje posty są przeważnie mega krótkie, tak czy siak zapraszam to wącenia.